• Dane o zobowiązaniach całkowitych i wymagalnych polskich szpitali były systematycznie publikowane od 2003 roku bez wyjątku, niezależnie od tego, kto zasiadał w Ministerstwie Zdrowia. Niestety nie tym razem.
• Brak publikacji danych oznacza, że wieloletnie zaniedbania wszystkich po kolei rządów w obszarze systemu ochrony zdrowia, wzmocnione przez działania aktualnie zarządzających, doprowadziły do stanu, którym na pewno nie ma się co chwalić przed wyborami.
• Wprowadzenie tzw. kompleksowej opieki medycznej bez jej precyzyjnego zdefiniowania przynosi skutki, które można wyłącznie łagodzić, a jedyną dostępną metodą jest dokładanie pieniędzy do systemu, który działa – łagodnie mówiąc – w sposób nieefektywny.
• Zdrowie obywateli jest i powinno być troską wielu resortów: finansów, pracy, gospodarczych, w tym rolnictwa, sportu, szkolnictwa i szkolnictwa wyższego – w sumie wszystkich. Z kolei jawność jest niezbędna po to, aby ustanowione cele były rzeczywiste, a nie doraźne czy polityczne. Tak prosta prawda niestety nie przebiła się w Polsce przez ostatnie 30 lat.
Co proponujemy?
Uznanie za nieodzowne przygotowanie koncepcji pełnej reformy i zaplanowanie harmonogramu działań w systemie ochrony zdrowia na okres znacznie przekraczający trwanie pojedynczej kadencji Sejmu,
wypracowanie ponadpartyjnej ugody / „paktu o nieagresji” w kwestii tak istotnej jak zdrowie publiczne,
w połączeniu ze stabilizowaniem kadr w ochronie zdrowia w ramach koncepcji zbliżonej do korpusu służby cywilnej i w oparciu o nadrzędny cel uzyskania optymalnej jakości leczenia poprzez zmianę paradygmatu płatności za wykonane procedury na paradygmat powrotu do zdrowia,
większy szacunek dla systematycznie analizowanych danych rzeczywistych, a mniej zapału w chodzeniu na skróty. Więcej rozmowy eksperckiej a mniej celów doraźnych czy łatwych w przekazie.
Grono ekspertów wypowiadało się wielokrotnie na temat poziomu przygotowania i oczekiwanych efektów wprowadzenia „sieci szpitali” traktowanej wyłącznie jako spełnienie obietnicy wyborczej. Mówiliśmy o jej stopniowym wprowadzaniu, np. o wprowadzeniu zmian w pierwszej kolejności do szpitali wojewódzkich i specjalistycznych, ale ten głos nie został wysłuchany. Skutki są widoczne. Mimo ciągłego wzrostu nakładów na ochronę zdrowia sytuacja szpitali pogarsza się bez żadnych realnych widoków na poprawę.
Najwyższa Izba Kontroli opublikowała raport o stanie systemu ochrony zdrowia w Polsce, podsumowujący ustalenia ponad 70 dotychczasowych kontroli, który jest wielce krytyczny. W swoim raporcie NIK stwierdza chociażby m.in., że „w skali kraju nie istnieje żadne centrum analityczne wspierające kształtowanie polityki państwa w tym obszarze”.
Zmian o tak wielkim zakresie jak wymagane w ochronie zdrowia nie da się przeprowadzić na skróty. Entuzjazm reformatorski polegający na cząstkowym rozwiązywaniu problemów, nie tylko w ochronie zdrowia, i nagłaśnianiu wybranych osiągnięć ma długą historię w Polsce i okazał się być za każdym razem podejściem bardziej lub mniej chybionym. Czas chyba po prostu powiedzieć, że reformy systemu ochrony zdrowia trzeba poddać pełnej jawności i rozplanować na dłuższy okres czasu, a zdrowie społeczeństwa nie stanowi wyłącznej domeny Ministerstwa Zdrowia.
Komentarz wideo dra Lubomira Jurczaka: https://youtu.be/u-KVB66pWsY
Więcej informacji w załączeniu
Kontakt do eksperta:
dr Lubomir Jurczak
ekspert BCC ds. zarządzania w ochronie zdrowia
przewodniczący Podzespołu problemowego ds. ochrony zdrowia RDS
e-mail: lubomir.jurczak@bcc.org.pl
Kontakt dla mediów:
Emil Muciński
rzecznik, Instytut Interwencji Gospodarczych BCC
tel. 602 571 395, 22 58 26 113
e-mail: emil.mucinski@bcc.org.pl; instytut@bcc.org.pl
2019.09.30 Jak zabrać się za reformę zdrowia – komentarz BCC
