Przyjęta 29.11.2016 przez Parlament i podpisana przez Prezydenta ustawa dotycząca kwoty wolnej od podatku oznacza niemal całkowite wycofanie się rządu z wyborczej obietnicy. Oznacza wprowadzenie zmiennej kwoty w przedziale od zera do 6 600 zł rocznie. W przypadku około 700 tys. podatników, z dochodami do opodatkowania powyżej 7 127 zł miesięcznie, kwota będzie zmniejszona, a w przypadku około 250 tys. podatników z dochodami do opodatkowania powyżej 10 583 zł miesięcznie, będzie wręcz zmniejszona do zera. Nawet w przypadku podstawowej grupy podatników, w liczbie około 19 mln, z dochodami do opodatkowania od  917 zł do 7127 zł miesięcznie, kwota roczna wolna od podatku pozostanie bez zmian, czyli nie będzie zwiększona.

Tylko w przypadku około 3-4 mln  podatników, z dochodami  do opodatkowania  poniżej 750 zł miesięcznie, traktowanych jako minimum egzystencji, kwota wolna zostanie podniesiona tak, aby wyzerować podatek PIT. To rozwiązanie wychodzi naprzeciw wyrokowi TK, który zwrócił uwagę, że nie jest zgodny z Konstytucją fakt, iż osoby osiągające dochody na poziomie lub poniżej poziomu egzystencji są niekiedy płatnikami podatku PIT. W  przypadku podatników z dochodem do opodatkowania od 750 zł do 917 zł miesięcznie kwota wolna będzie tylko nieco zwiększona.

Dobrą wiadomością jest to, że koszt ustawy dla finansów publicznych ma wynieść tylko około 1 mld zł. Rząd zatem zdecydował się, pod presją uzasadnionych, ale dopiero teraz dostrzeżonych obaw o finanse publiczne, na akceptację politycznego kosztu niemal całkowitego wycofania się z finansowo bardzo kosztownej obietnicy wyborczej silnego podniesienia kwoty wolnej od podatku dla wszystkich. Politycy PiS mówią co prawda, że to nie jest wycofanie się, tylko częściowa realizacja obietnicy. Ale to jest po prostu nieprawda, bo nie może być częściową realizacją takiej obietnicy utrzymanie kwoty na tym samym poziomie dla większości podatników i obniżenie jej lub całkowita eliminacja dla całkiem dużej grupy.