Rodzice zainspirowali mnie do tego, by robić swoje, poznawać świat – i samą siebie

Dlaczego robię to, co robię? Zawsze chciałam być niezależna, co wynika z mojego charakteru. Chciałam stworzyć coś od podstaw, własnego i zbudować zespół ludzi, którzy mogliby kreatywnie pracować. Skąd to się u mnie wzięło?
Pierwszą, podstawową inspiracją byli rodzice. Ojciec zaszczepił we mnie przekonanie, że można z sukcesem prowadzić własną firmę. Potem inspirowały mnie studia, dodatkowe kursy organizowane przez struktury unijne, mówcy motywacyjni z całego świata, wreszcie znajomi. Teraz czerpię od innych przedsiębiorców, a także z książek, podcastów BCC itp..
Ludzie spotykani podczas mych podróży przez przypadek pokazywali mi często alternatywny sposób życia i bycia, niż ten, który znam ze swojego miasta. Pomógł mi coach zawodowy, do którego poszłam, gdy znalazłam się na rozdrożu i nie wiedziałam, którą ścieżką pójść. Wsparciem byli i są moi przyjaciele, moja rodzina. Moja szefowa ze Stanów – 80-letnia kobieta – pokazała mi się jako osoba godna najwyższego szacunku, a zarazem okazywała wsparcie. I dostrzegła mój potencjał! Dzięki niej rozwinęłam skrzydła.
Ten sam ojciec, który inspirował mnie do prowadzenia biznesu, był dla mnie jednocześnie wielkim wy-zwaniem. Praca z nestorem to jedno z najtrudniejszych doświadczeń w moim życiu. Takim wyzwaniem byłą z początku również współpraca z podwykonawcami, z których część nie traktowała mnie poważnie. Muszę jednak stwierdzić, że zostałam wychowana w domu do bycia wolną i niezależną, do dokonywania własnych wyborów. Rodzice inspirowali mnie do tego, żeby robić swoje, podróżować, poznawać świat – i samą siebie. Dziś widzę, że jestem, kim jestem – i mogą być, kim chcę – dzięki rodzicom, którzy mnie do tego popchnęli, a na początku sponsorowali studia i wyjazdy.
Z czasem zaobserwowałam z pewnym zdziwieniem, ze że kobiety mają zakodowane w głowach różne stereotypowe wyobrażenia swojej roli i miejscu w życiu i przez to czasem nie wierzą w swoje możliwości. W takich sytuacjach polecam terapeutę, coachów zawodowych i rozmowy z ludźmi będącymi źródłem inspiracji. Ja mogłam także liczyć na wsparcie innych kobiet – i było to dla mnie bardzo cenne i pomocne.
Moja historia jest doskonałym przykładem tego, że można budować swoją samoświadomość, poczucie wartości, a zarazem spełniać się w życiu poprzez biznes, realizując większy własny projekt. Ci, którzy będą chcieli pracować w firmach rodzinnych, usłyszą ode mnie, że warto przejść przez proces sukcesji z pomocą terapeutów, psychologów biznesowych i doradców. Mnie oni pomogli, a wiem, że w Polsce to temat tabu. Owszem, być może wiele osób takiego wsparcia nie potrzebuje, ale warto je zawsze rozważyć – to dobre i dla nestorów, i dla ich następców.
Nie lubię podziałów i stwierdzeń typu „kobieta biznesu musi być…” Wszystko zależy od człowieka, nie płci. Warto więc się skupić na tym, jaki ma być człowiek i wspierać psychologicznie każdego, odnajdując, rozwijając i wzmacniając jego silne strony. Dotyczy to i kobiet, i mężczyzn. Natomiast niewątpliwie siłą kobiet w biznesie może być – i często jest – urok osobisty, delikatność, empatia.
Osobiście uważam, że świat biznesu jest ciągle światem mężczyzn, ułożonym na ich zasadach, dlatego z automatu wspieram i wybieram biznesy prowadzone przez kobiety. Nie wynika to z faktu, że ich biznes jest bardziej ludzki, ale po prostu sądzę, że więcej równowagi będzie finalnie dobre dla nas wszystkich. Niestety, publiczny system edukacji zupełnie nie wspiera modelu równości: przekazywane są schematy, że kobieta to dom, a biznes – mężczyzna. Z jednej strony mamy więc utrwalanie stereotypów, a z drugiej – odezwy, że „kobieta musi wywalczyć z mężczyzną i być od niego silniejsza”. Tymczasem żadne przegięcie – a to są przegięcia – nie jest zdrowe.