Senacki projekt ustawy o chorobach zawodowych wywołanych COVID-19 u osób wykonujących zawody w systemie ochrony zdrowia nakłada na inspekcję sanitarną tryb 7-dniowy do wydania stwierdzenia choroby zawodowej. Przy obecnym tempie orzekania (dane z IMP w Łodzi tryb orzekania innych chorób zawodowych to ponad 10 miesięcy – 312 dni) i nowych obowiązkach, jest on mało realny. Nie zakłada możliwości skorzystania z prawa do uzupełnienia dokumentacji, np. sprawdzenia uprawnień osoby, której sprawa dotyczy (np. korespondencja z pracodawcą – ocena warunków pracy czy ZUS).

Nawet uwzględnienie wysokiego prawdopodobieństwa związku zakażenia z warunkami pracy musi być przeprowadzone z udziałem pracodawcy lub pracodawcy tymczasowego (np. powołanego do zwalczania epidemii), tym bardziej że nie stosuje się z powodów sanitarnych wizytacji w miejscu pracy, co zdarzało się w ramach procedury orzeczniczej. W orzekaniu o chorobie zawodowej, poza inspekcją sanitarną, uczestniczą Wojewódzkie Ośrodki Medycyny Pracy i pracodawcy (służba Medycyny pracy i BHP). Jeżeli tę rolę ma przejąć WOMP lub IMP, (co poszerzałoby ich rolę i odpowiedzialność), to przedłuży jeszcze tę fazę orzeczniczą.

Zdecydowanym plusem projektu jest objęcie świadczeniem wszystkich pracowników służby zdrowia niezależnie od ich formy zatrudnienia. Ma to służyć zwiększeniu liczby uprawnionych, ponieważ uniezależnia procedurę od formy wykonywania czynności zawodowych związanych z udzielaniem świadczeń i skrócić procedurę do minimum. Co do ostatniego, pojawiają się wątpliwości co do rozłożenia odpowiedzialności za decyzje podjęte na podstawie (być może) niepełnych danych pod presją 7 dni.

Nie określono trybu odwoławczego dla osoby, której dotyczy rozstrzygnięcie lub jego pracodawcy, dlatego w przypadku wątpliwości niezawinionych przez wnioskującego lub jego rodzinę, może to oznaczać delegowanie rozstrzygnięć do sądu (tu pojawia się pytanie czy sądu cywilnego czy sądu pracy?) lub decyzję odmowną z powodów proceduralnych a nie medycznych, gdyż nie będzie podlegać procedurom przewidzianym w Kodeksie pracy. Nie wiadomo, czy proponowane uproszczenie rzeczywiście ułatwi i przyspieszy drogę orzeczniczą.

Niestety, niejasny jest sposób ustalania podstawy zasiłku chorobowego z tego tytułu. Nie wyraża jednoznacznie, że przebycie COVID-19, skutkujące uznaniem choroby zawodowej z uzyskaniem odszkodowania lub renty, nie wyklucza ponownego podjęcia pracy w okresie pobierania w/w świadczeń.

Brakuje również odniesienia do faktu rezygnacji z uzyskania szczepienia przeciwko COVID-19 przez osobę, która w skutek narażenia i zachorowania występuje o uznanie choroby zawodowej.

Więcej informacji w załączeniu

Opinia BCC do senackiego projektu ustawy o chorobach zawodowych wywołanych COVID-19

Kontakt:

Wiktor Masłowski
przewodniczący Komisji BCC ds. usług zdrowotnych
tel.: 22 32 11 400
e-mail: wiktor.maslowski@bcc.org.pl

Emil Muciński
rzecznik, dyrektor Instytutu Interwencji Gospodarczych BCC
tel. 602 571 395
e-mail: emil.mucinski@bcc.pl